Al op zeer jonge leeftijd leerde ik van mijn vader hoe je een band moest plakken. Een nieuwe band die kwam er pas als de oude niet meer te redden was. Als kind heb ik niets tekort gehad, in tegendeel zelfs. Maar een band repareren was vanuit mijn ouders hun opvoeding de normaalste zaak. "In den oorlog reden ze met stro" zei mijn vader altijd. Tot dat ik een grotere fiets kreeg heb ik altijd mijn banden tot op de draad versleten. Op plaatsen waar al twee eerdere lekken geplakt waren en repareren haast onmogelijk was, werd het voor me een erezaak om het toch maar opgelapt te krijgen. Ik herinner me ook de kaal gereden buba's waar "de tet al uit kwam", en het plezier dat het gaf om rondjes in de straat te rijden tot de band uit elkaar knalde. Tijd voor nieuwe banden!
"La légende de la bicyclette qui roule toute seule"
(2).png){kind=icon}
